Eind november 2007 zijn we in Pokhara aangekomen, waarna we met de bus meteen zijn doorgereist naar het dorp Bettyani om het pleister project voor de Shree Surya Jyoti Primary School op te starten. Het wordt een groots project waarbij de school, bestaande uit twee gebouwen, van binnen en buiten wordt gepleisterd en als we tijd over hebben, ook nog wordt geschilderd.
De leraren, leerlingen en dorpsbewoners van Bettyani zijn zeer verheugd om ons terug te zien in het dorp temidden van de groene heuvels van Nepal. Ook het weerzien van de werkmannen, waar we vorig jaar mee hebben samengewerkt voor het watertank project, is hardstikke leuk. De motivatie onder de werkmannen is groot, want niet alleen willen ze graag betrokken zijn bij het opknappen van de lokale school, maar ook betekent het vast werk tegen een goed salaris voor de komende twee weken. Na kort overleg wordt het werkteam samengesteld bestaande uit vijf vakmensen en vijf assisterende werkmannen, en al na enkele dagen kunnen we beginnen.
In de tussentijd bestellen we de benodigde materialen bij de dichtsbijzijnde winkel, welke een half uur met de bus van Bettyani afligt. Met de tractor wordt alles de berg opgereden en aan de rand van de onverharde weg gestort. Vandaar moet het naar de school worden gedragen, wat nog eens vijftien minuten lopen is over smalle paadjes tussen de akkers door. Elke dag komen een aantal dames uit het dorp ons helpen om al het zand en klein gesteente in zakken op hun rug naar de school te dragen. De zware cementzakken worden door de mannen getild. Het is mooi om te zien hoe vol overgave en op vrijwillige basis de dorpsbewoners de handen uit de mouwen steken.
Het werkteam gaat alvast aan de slag om in twee klaslokalen de klei van de muren te bikken en ook worden de vloeren met de hand geëgaliseerd. Een zware stoffige klus en na een dag hard meehelpen hebben wij de blaren op onze handen. Maar de motivatie is er niet minder om en na twee dagen bikken, kan er een begin worden gemaakt met het pleisteren. Op de grond voor de school worden de materialen gemengd en met vol enthousiasme gooien de vakmensen de cementmix op de muren om vervolgens met een spatel glad te strijken. Aan de zijkant van de school wordt met hout een stellage gebouwd om zo de hoge zijmuur te pleisteren.
De klaslokalen zijn leeg gehaald en alle banken staan buiten voor de school. Voor twee weken is het hele schoolterrein veranderd in een bouwplaats. Om de paar dagen wordt buiten op de schoolbank het salaris aan de werkmannen uitbetaald. Het harde werken belonen we met een bonus in de vorm van een extra dag salaris, wat met verheugde blikken wordt ontvangen, waarna de mannen nog ijveriger aan de slag gaan. Soms is het zetten van de handtekening op de werkbon wat moeilijk, want niet iedereen kan lezen en schrijven. Als oplossing wordt om een stempelkussen gevraagd om zo een afdruk van hun duim op de werkbon te plaatsen en we realiseren ons dat dit heel normaal is in Nepal.
Na tien dagen hard werken wordt het duidelijk dat we zelfs genoeg tijd over hebben om de gehele school te schilderen. Voor de buitenkant kiezen de leraren de kleur blauw, dezelfde kleur als de ‘sky’ boven ons hoofd en voor de binnenkant wordt zacht geel gekozen. Het hout van de ramen en deuren krijgt ook de kleur blauw. De verf voor op de muren is een ander soort verf dan die wij in Nederland kennen. Het is een poederverf welke gemengd wordt met water, waarna het met een borstel op de muren wordt gestreken. Dit moet een aantal malen worden herhaald om het gewenste dekkende effect te krijgen.
In Pokhara schaffen we de grote potten poederverf en kwasten in allerlei maten aan en alle spullen nemen we mee in de bus. Ook hebben we een 300 liter plastic watertank aangeschaft om het water, wat uit de waterleiding stroomt, in op te slaan. Deze waterleiding hebben we tijdens ons project van vorig jaar aangelegd. De plastic tank wordt bovenop de bus getild, maar niet goed vastgemaakt aan de bus. Na een stevig remmen van de buschauffeur, zien we opeens door het grote voorruit, onze grote zwarte tank van de bus rollen. De Nepalezen in de bus liggen in een deuk van het lachen en gelukkig heeft onze tank geen ernstige schade opgelopen. De tank wordt weer op de bus gehezen en dit keer goed vastgesnoerd waarna we onze tocht in de hobbelige bus voortzetten.
Het schilderen van de school maakt iedereen razend enthousiast, en binnen een paar dagen is de school omgetoverd in een prachtige school. Op de laatste dag van het project heeft het schoolcomité een schitterende ceremonie georganiseerd voor de heropening van de school. Het hele dorp stroomt uit om deze bijzondere gelegenheid bij te wonen. We krijgen bloemen om onze hals en onze gezichten worden besmeurd met rode tika poeder. We brengen offers aan de god Shiva en onthullen een kartonnen plakaat met daarop geschreven: ‘Sincere Thanks for your Great Help!’ Er worden vele speeches gehouden en de lerares geeft aan dat ze nooit heeft durven dromen dat haar school zo mooi heeft mogen worden.
In grote kookpotten wordt er eten bereid en voor deze gelegenheid hebben wij een geit aangeschaft die door de Nepalezen als een speciale traktatie wordt gezien. Alle kinderen, de leraren, het werkteam en de belangrijkste dorpsbewoners nemen plaats in een grote kring op het speelveld. Er wordt flink gegeten van de maaltijd en er is genoeg voor iedereen. En als wij zo om ons heenkijken naar al die blije gezichten in de kring en de mooie blauwe school op de achtergrond dan groeit ons hart en hopen wij dat deze kinderen en leraren nog lang plezier hebben van hun nieuwe school.
Laxmi Support dankt alle sponsors hartelijk voor het mogelijk maken van dit project.
