Rob en Moniek Komen hebben in februari 2012 contact gezocht met Laxmi Support betreffende de mogelijkheden van vrijwilligerswerk op een school in Nepal. In augustus van datzelfde jaar zijn Rob en Moniek afgereisd naar Pokhara om les te geven op de Annapurna Primary School. Ook zijn ze langs geweest bij de Shree Surya Jyoti Primary School in Bettyani.

Laxmi Support is enorm blij met de enthousiaste inzet van Rob en Moniek voor de twee scholen. De kinderen van de school ‘De Driemaster‘ te Alkmaar hebben met een sponsorloop een paar honderd euro opgehaald en dit geld is met name ten goede gekomen aan noodzakelijke spullentjes voor de Shree Surya Jyoti Primary School in Bettyani. Daarnaast is het heel fijn om te weten dat Rob en Moniek een grote inzet hebben geleverd op de Annapurna Primary School door Engelse les te geven en de kinderen kennis te laten maken met tekenen met vetkrijt en split-pennen. Fantastisch resultaat!

Hieronder volgt een verslag van de bijzondere ervaringen van Rob en Moniek op de twee scholen:

“Nepal augustus 2012

Het eerste bericht zaten we te schrijven op een balkonnetje in Pokhara, een plaats in het midden van Nepal. Het is voor ons de derde keer in Nepal. Een land waar we inmiddels ons hart aan verloren hebben. En waar we dit jaar weer opnieuw naar toe gereisd zijn om voor de klas te gaan staan en van het land te genieten.

Het was stikdonker op straat, de stroom was weer eens uitgevallen en het regende enorm hard. Gelukkig zat er een afdakje boven mij. Het was heel erg klam en warm, zo’n tropische plantenkas waar je de hele dag en nacht in zit. Wij waren nu een week in Nepal. Een paar dagen na onze aankomst in de hoofdstad Kathmandu zijn we doorgereisd naar Pokhara, waar de Annapurna Primary School staat waar we wilden gaan werken. Eigenlijk gingen we werken op twee scholen, een in Pokhara zelf en ook op een ander basisschooltje in de bergen, de Shree Surya Jyoti Primary School, op een paar uur afstand rijden.

Shree Surya Jyoti Primary School:
Vandaag waren we naar het schooltje in de bergen geweest. Eerst anderhalf uur met een taxi en die kon op een gegeven moment in de heuvels niet meer verder door de gaten in de weg en de rotsblokken die in de weg lagen. Daarna gingen we maar met onze gids verder lopend op weg naar school, via gladde en steile paadjes omhoog. Het was klam warm, erg zweten en puffen. Drie kwartier omhoog, niks geen mindfulness denken meer….

Toen we bij het kleine schooltje aankwamen waren alle leerkrachten er, de kinderen stonden keurig in rijtjes opgesteld met bloemetjes in hun handen voor ons klaar. De dorpsoudsten waren er allemaal en zelfs een afvaardiging uit het andere bergdorp. Iedereen had heel lang moeten wachten op onze aankomst omdat we door de slechte wegen veel langer onderweg waren dan dat de bedoeling was.

We kregen bloemenkransen om onze nek gedrapeerd en rode verf werd op ons voorhoofd gesmeerd. Doordat het zo warm en klam is, liep de verf door het zweten helemaal uit. Maar dat we eregasten waren werd letterlijk in geuren en kleuren zichtbaar gemaakt. Na deze hartelijke ontvangst bij het hek van de school ging het in kleine optocht naar het lokaaltje van de directeur. De twee mooiste stoelen stonden voor ons klaar en de andere stoelen stonden in rijen ernaast. Beetje proppen allemaal in het donkere lokaaltje, maar dat ging. We werden in het Nepalees toegesproken, waar we natuurlijk niets van begrepen. Veel Namaste en Namaskar….

Daarna kregen van oudste van het dorp, iemand van over de negentig, een ananas en een soort mango aangeboden. Uit zijn eigen tuintje. Weer veel applaus en geknik waarbij nog meer presentjes overhandigd werden. Alles ondersteund door Nepalees gepraat door iedereen door elkaar en vooral naar ons. We lachten vriendelijk naar iedereen terug. Opeens werd het stil en keek iedereen ons aan. Wij waren aan de beurt om wat te zeggen. Toen hielden wij maar een toespraakje, in het Engels, wat onze begeleider ging vertalen, gevolgd door speeches van de school principal en daarna nog de dorpsburgemeester. Toen volgde de theeceremonie. Met koekjes die speciaal voor ons gebakken waren.

Daarna gingen we met de meest belangrijke mensen de klaslokalen langs.
We zagen al snel dat er weinig materiaal was om les te kunnen geven of te krijgen. Het was een arme school, voor de allerarmsten en werd door enthousiasme en mankracht in stand gehouden. Eenmaal terug in de kamer van de directeur gingen we overleggen waar het meest behoefte aan was. Er waren nauwelijks pennen en schriften. In de klassen werd alles mondeling uitgelegd en door de kinderen hardop herhaald. Er werd weinig geschreven. Maar deze manier van lesgeven levert weinig resultaat op. Alleen de luidruchtigste schreeuwers krijgen aandacht en de rest heeft het toekijken.

Ook blijft op deze manier het probleem bestaan dat de mensen wel wat in het Engels kunnen zeggen, maar nauwelijks iets kunnen schrijven.Een van de juffen vroeg of we een kopje thee wilden. Ondanks de klamme warmte hadden we daar we zin in. Uit ervaring weten we dat hete thee in een hete omgeving toch dorstlessend en opfrissend kan zijn. De juf ging houtjes sprokkelen om daarna tussen een paar opgestapelde stenen een vuurtje te stoken en daar een grote ketel op te zetten. Zo werd er thee gezet en werden dus ook de warme maaltijden voor de kinderen bereid.Een keer in de week kregen de kinderen warm eten op school. En dat werd dus ook op dit houtvuurtje klaargemaakt. Dat moest dus anders kunnen. Er was geen kast om spullen en etenswaren in op te bergen. Het bleek dat de muizen ’s nachts bijna de hele voorraad opvraten. Een nieuwe kast was de eerste voorwaarde. Ook waren er te weinig bordjes, lepels en drinkbekers.

Om een lang verhaal kort te maken, wij gingen zorgen voor spullen die ze daar missen, de voorraadkast, pennen, schriften, bordjes en lepels. En kookspulletjes. Een driepits gasstel en twee gasflessen, zodat er goedkoop nagevuld kan worden als er een gasfles leeg is. En een eenvoudig maar doeltreffend filter om het water te zuiveren, zodat er minder diarree zou zijn onder de kleine kinderen uit de laagste groep. Op de terugweg zijn we meteen met onze gids naar een houtzagerij geweest om daar de grote opbergkast kast te laten maken die de school graag wil hebben.

We hebben een paar honderd euro voor ze uitgeven. Dat geld hebben wij gekregen van De Driemaster Alkmaar, door de fantastische sponsorloop die alle kinderen van die school voor Nepal en de kinderen daar gelopen hebben.

Op de terugweg hebben ergens bij iemand thuis op zijn boerderijtje Nepalese thee gedronken……met melk van hun koe en een klontje boter er in. In ijzeren bekers waar je je handen aan brandt, tussen kakelende kippen en en prachtig uitzicht over het dal.
Lief bedoeld die thee, maar er werd gelukkig geen tweede kopje aangeboden. Maar onvergetelijk is het wel.

In de dagen erna zijn we in allerlei winkels de boodschappen gaan doen voor de school. Pennen, schriften, rijst en thee. Op de markt in het oudste gedeelte van de stad, waar nauwelijks toeristen komen, zijn we samen met hulp van Nepalezen de boodschappen gaan doen. Natuurlijk werden we door iedereen aangekeken. Zeker als wij dertig bekers en dertig borden en meer van alles in veelvoud kochten. Ook toen we twee flessen butagas en een ballen pomp kochten, gaf dat veel bekijks. Niemand snapte wat deze twee blanke toeristen ermee moesten. Twee dagen de hele dag op pad, via allerlei winkeltjes en marktkramen en ondertussen maar onderhandelen over de prijs. En een taxi die daarna overvol met spullen werd geladen.

Na drie weken zijn we teruggegaan naar de school in de bergen. Inmiddels was onze dochter ook in Nepal aangekomen en ging natuurlijk mee. In onze jeep zat ook een verslaggever van een Nepalese krant die een artikel zou maken. Opnieuw werden we ontvangen met bloemen om onze nek en een rode streep op ons voorhoofd. Ook de afvaardigingen uit de naburige dorpen waren er weer. De kinderen en de leerkrachten, allemaal weer in het kamertje van de principal. Veel Nepalees geknik opnieuw en de journalist noteerde van alles.

Om een verhaal kort te maken: de school was heel erg blij met alle spullen, die lieten ze vol trots zien. Ook het gasstel stond aan en alle kinderen kregen een warme maaltijd op onze nieuwe borden. Alle aanwezigen kregen zoete thee in de nieuwe bekers.

Daarna werd er een soort oorkonde ondertekend die met stempels werd volgezet. Diverse mensen die in aanzien stonden zetten hun handtekening er op. Het was doodstil. Blijkbaar was er iets belangrijks en officieels aan de hand. Plechtig kregen wij het document overhandigd. Het bleek een oorkonde te zijn die uitgereikt wordt aan belangrijke personen en bij belangrijke gebeurtenissen. Een oorkonde voor De Driemaster Alkmaar in het verre Nederland! Na veel thee en geknik en handen schudden gingen we weer op de foto. We namens wuivend en handenschuddend afscheid.

Annapurna Primary School:
De dag erna zijn we naar de Annapurna Primary School geweest. Dat was de school in de buurt en op loopafstand. Daar zijn we dus elke dag heen geweest in de verdere weken van onze tijd in Nepal.

Bij aankomst bij de Annapurna Primary School werden we vriendelijk ontvangen door de drie teamleden, inclusief de directeur. In totaal zouden er 40 kinderen op deze school zitten, maar er waren er nog geen 25. Op deze school was er nog genoeg te doen om het niveau te verhogen, zodat er meer kinderen naar school zouden komen.

Op alle dagen tussendoor werkten we op de Annapurna Primary school. Dat werd steeds leuker. Als we aankwamen schreeuwden de kinderen al uit het raam naar ons. Namaste roepen en uitbundig welkom zwaaien. Wij gingen Engels geven, rekenen en ook tekenen. Vetkrijt was volkomen onbekend, dat wisten wij uit ervaring. Daarom hadden wij een stapel doosjes uit Nederland meegenomen. Evenals split-pennen.

Na een paar weken konden ze mooie patronen en kleurvlakken maken met het krijt uit Nederland. En bewegende onderdelen met de split-pennen, zoals dieren en voertuigen. Ook kras techniek hebben we gedaan, waarbij je eerst de vetkrijttekening helemaal zwart verft en daarna met een saté-prikker een voorstelling uitkrast. De kinderen kregen er geen genoeg van en maakten op een gegeven moment hun eigen creaties. Er werden prachtige tekeningen uitgekrast waar de kinderen erg trots op waren. De andere leerkrachten kwamen kijken en begrepen niet hoe het gemaakt was

Moniek had Engels met ze geoefend, alle vegetables en animals. Daar hadden we een memoryspel van gemaakt. De kinderen wilden het elke keer opnieuw spelen. Wel steeds hardop zeggen hoe het kaartje heette om de Engelse woorden in te prenten. Dat deden we ook met de kleuren. Steeds een kleur laten zien en de naam oefenen. Bordjes gemaakt met de kleuren en de naam, opgehangen in het lokaal. En als we gingen teken, moesten de kinderen eerst de kleur omhoog houden die wij zeiden. Met name light blue en dark blue waren in het begin wat lastig. Maar ze weten ze nu allemaal.

De volgende morgen hoorden we dat we op de plaatselijke radio waren geweest! De Driemaster uit Nederland werd daarin genoemd, dat de kinderen een sponsorloop hadden geregeld en dat daardoor alle schoolspullen gekocht konden worden.
Even later kwam iemand uit het stadje met een krant aan, daar stonden wij in. Op de foto konden we ons wel herkennen, maar die Nepalese tekst er omheen, dat was geheimtaal voor ons. De krant kregen we mee als blijk van waardering.

Aan alles komt een eind, dus ook deze reis. Toen we met de bus vertrokken uit Pokhara, werden we door verschillende mensen uitgezwaaid. Over twee jaar gaan we terug en hebben er nu al zin in. Sommige mensen vragen zich al wat de zin is om dit allemaal te doen. Het onderwijs verander je niet, veel dingen zijn niet blijvend en als je weg bent, gaat alles weer door zoals het altijd ging. Toch zijn er dingen zichtbaar en vooral onzichtbaar veranderd. Bij sommige kinderen en bij sommige leerkrachten. Maar misschien zit de kracht wel in het ene moment. Dat ene kind die veel plezier heeft tijdens een les, trots is op de tekening of het antwoord weet tijdens de Engelse les. Het is het geluk van het moment. De waarde van het ogenblik.

Elke kleine verandering is een verandering. En soms met grote effecten.
In elk geval is er bij ons weer wat veranderd. De reiziger keert anders terug dan hij vertrok.

Rob en Moniek”