Susan Raijmakers 2010

In juli 2010 is Susan afgereisd naar Hopeful Home om vier weken vrijwilligerswerk te verrichten. Tevens heeft Susan namens Laxmi Support beddengoed, kussenslopen en een paar keer geitenvlees voor het avondeten ingekocht. Lees hieronder het verslag van Susan:

Met de gedachte om altijd al eens vrijwilligers werk te willen doen ben ik begonnen aan de minor Global Development Issues, deze minor volgde ik naast mijn eigen studie Sports & Leisure. Ik ben in contact gekomen met stichting Laxmi Support en het leek me heel interessant om vrijwilligerswerk te verlenen in het weeshuis Hopeful home. Na veel contact te hebben gehad met Samantha was ik er helemaal klaar voor om helemaal in mijn eentje naar Nepal te vertrekken. Hoewel Samantha niet in Nederland woont, is het contact altijd erg goed geweest en hier ben ik haar erg dankbaar voor.

Aankomst Hopeful Home:
Op 6 juli 2010 kwam ik dan eindelijk in de hoofdstad aan, Kathmandu. De eerste twee nachten verbleef ik in een Guest house om even aan de drukte van Kathmandu te wennen. De ochtend daarop kwam Dinesh van Hopeful home me ophalen om naar het weeshuis te vertrekken. Eenmaal in Hopeful home aangekomen stelde Dinesh me voor aan Gopini, de huisvrouw, Gomè en Bishnu. Even later kwamen alle kinderen terug van school en ze begroeten me allemaal vriendelijk met ‘Namaste’. We moeten even wennen aan elkaar, maar al snel beginnen ze van alles te vragen en te vertellen. Het verbaasde mij dat de kinderen zo goed Engels spreken. De tijd vloog voorbij en het was al snel etenstijd, tijd voor mijn eerste Dal Bhat, rijst met linzensoep en zo nu en dan een aardappeltje. Iedereen in Hopeful home eet twee keer per dag het Dal Bhat, ’s ochtends en in de avond. Het is zeker even wennen om zoveel rijst te eten maar heel vies is het niet. Op de zaterdagen kocht in namens Laxmi Support geitenvlees voor Hopeful home, en dat was dan weer smullen! Ik sliep ’s avonds in het huis naast Hopeful home. Een mooie grote kamer, met een heel hard bed maar het is zeker fijn om je hier af en toe terug te kunnen trekken van de drukte.

Foto Marion 2
Ritme van de dag:
Iedere ochtend ben ik om 07.00 uur bij het weeshuis, de kinderen zijn dan al aangekleed en gewassen. We beginnen de ochtend met het maken van huiswerk dat ze moeten maken voor die dag en om 09.00 uur staat het ontbijt klaar, wéér Dal Bhat. Na het eten trekken de kinderen hun uniform aan en poetsen ze hun schoenen om naar school te gaan. Een klein stukje lopen en dan staat de schoolbus op hun te wachten. Als de kinderen naar school zijn is het ineens erg stil, communiceren met Gopini, Gomè en Bishnu is dan vaak erg moeilijk. Maar ze doen zeker hun best om Engels te spreken.

Als de kinderen naar school zijn is er voor mij als vrijwilligster ‘in overleg met Gopini’ veel vrije tijd over om natuurlijk te genieten van Nepal, want er is genoeg te zien! Ik zorg ervoor dat ik terug ben voordat de kinderen thuis komen. Dan gaat hun uniform weer uit en beginnen ze aan hun huiswerk onder het genot van een heerlijk kopje thee met een biscuit. Na het maken van het huiswerk is er tijd om nog wat spelletjes te spelen. Ze vinden mijn spelletjes leuk, maar er is erg weinig ruimte. En ze zijn vaak zo enthousiast dat het rumoerig wordt. De kinderen hebben me zo nu en dan een woordje Nepalees proberen te leren, maar dit is echt ontzettend moeilijk.

Samen met de kinderen ben ik een paar keer mee naar school geweest. De kinderen zijn super enthousiast als ze naar school gaan. Het is leuk om te zien dat ze met plezier naar school gaan en dat ze dankbaar zijn dat ze naar school kunnen. In de overvolle schoolbus dat soms net op een safaririt lijkt, maar dit is ook erg leuk om mee te maken. Een klein schooltje met een speelplein, in de lokalen staan schoolbankjes maar dat is het.

Deze schooldag was voor mij zeker wennen, want dit is wel even anders dan in Nederland. Iedereen rent en schreeuwt door elkaar heen en de docent heeft vaak geen overwicht. Iedere les op school wordt in het Engels gegeven daarom is alle lesstof goed te volgen. Wel leert iedereen de regels vanuit het boekje en dus niet in de praktijk. Maar, so what, this is Nepal. Alles is anders, maar zeer indrukwekkend en interessant.

‘Miss Susata’:
Eindelijk kreeg ook ik een echte Nepalese naam: Susata. Niet dat de kinderen me met Susata aanspreken, maar voor hun ben ik ‘miss’. Hoevaak je ook verteld dat ze Susan of Susata mogen zeggen, je blijft voor hun ‘miss’. ‘Miss, you are so fine, you are so lovely’. Mijn cadeautjes uit Nederland vonden de kinderen erg leuk. De vingerpoppetjes en de glow in the dark sterren deden het erg goed, maar iedereen was ook blij met alle kleurtjes en stiften. Ik ben met Gopini in overleg geweest, wat Hopeful home eventueel nog kon gebruiken of nodig had. We kwamen uit op rijst, beddengoed of spulletjes voor school. Maar het was voor mij al snel duidelijk dat er nieuw beddengoed aangeschaft moest worden. Want de oude lakens waren echt versleten. Van stichting Laxmi Support heb ik een bijdrage gekregen om het beddengoed voor Hopeful home aan te schaffen. Er werd flink onderhandeld tussen de verkoper en Gopini, maar uiteindelijk hebben we mooie stof uitgekozen. De stof werd in het weeshuis geknipt en aan elkaar genaaid en binnen een week had ieder bedje nieuw beddengoed. Het was van iedereen af te lezen, ze waren super blij!

Tijdens mijn verblijf in Hopeful home kwam er ook nog een andere vrouw langs uit Amerika, Kathy. Samen met de kinderen van Hopeful home hebben wij heel het weeshuis van binnen geschilderd. Twee emmers verf voor heel het weeshuis, dit kon nooit genoeg zijn dachten wij. Maar natuurlijk, Nepal blijft anders dan dat wij gewend zijn. Alle verf wordt gemengd met water, zoveel dat de verf er weer vanaf druipt. De kinderen moesten vooraf hun met kauwgom beplakte tekeningen van de muur afhalen. Lukte dit niet? Geeft niet, dan wordt er wel om de tekening heen geschilderd. Erg lachwekkend en vreemd!

Samen met Kathy en de kinderen zijn we ook nog naar het Narayanhiti Palace Museum geweest. Het paleis van de voormalige koning. Alle kinderen trokken hun mooiste kleding aan en de nagellak en oogpotlood werd tevoorschijn gehaald. En ook ik moest hun opmaak kunsten ondergaan. Hoewel we binnen een uur weer buiten stonden vonden de kinderen het erg leuk eindelijk een uitstapje te hebben gemaakt.

Mijn vier weken in Hopeful home zaten er helaas weer op. Mijn vriend is naar Nepal gevlogen en samen hebben we hier nog vijf weken rondgereisd, richting Everest Base Camp, Chitwan National Park, noem het maar op. Na deze weken ben ik nog een keer terug gegaan naar Hopeful Home om iedereen nog een keer te zien en definitief afscheid te nemen. Maar ik merkte wel dat als er een paar weken tussen zit, dat dit vrij lang is. Ze herkennen je zeker en ze zijn nieuwsgierig naar je verhalen. Maar je blijft een van de vele vrijwilliger, die komen en gaan. Desondanks heb ik echt een supertijd gehad in Hopeful home en in Nepal. Ik heb ontzettend veel geleerd.

Graag wil ik Gopini, stichting Laxmi Support en Samantha hartelijk bedanken!

Namaste!
Susan Raijmakers

Graag willen wij Susan hartelijk danken voor haar enthousiaste bijdrage en inzet voor de kinderen van Hopeful Home. Echt super!